Tanrı'nın ikinci büyük emri şudur: "Komşunu kendini sevdiğin gibi seveceksin"(Matta 22:39). (İlk emir Tanrı'yı sevmektir -- kalbimizle, zihnimizle, ruhumuzla ve tüm gücümüzle)

Başkalarını sevmeyi zor bir iş olarak görürüm, özellikle de "başkaları" bana kötü davranmış ise -- örneğin borç para verdiğim halde ne bu borcunu ödeyen ne de ödemek için bir girişimde bulunanlar. Sizi aldatan bir eş veya sizi kötüye kullanan ebevyenlere sahip olmak gibi çok daha zor durumlar ile karşılaşıyor olabilirsiniz. Böyle insanları sevmek imkansız gibi gözükebilir.

Birbirimizi sevebilmenin iki anahtarı vardır.

Öncelikle şunu anlamak gerekir ki başkalarını sevmek bir tercih değildir ama uygulamak zorunda olduğumuz bir şeydir. Bizi derinden gücendiren birisini sevmekte güçlük çekebiliriz. Ama Tanrı bizim ne kadar da gücenmiş de olsak o kişiyi affetmemizi istemektedir. Yaşamımdaki deneyimlerde, affetmeyi seçtiğimde bunu nihayetinde yapabildiğimi gördüm ama bunu yapabilmek için başlangıç noktası daima bu kararı alabilmek oldu -- affetmek ve sevmeyi seçmek.

İkinci olarak, başkalarını ancak Tanrı'nın bize olan sevgisi ile ve ancak bu sevgi aracılığıyla içtenlikle sevebiliriz. Tanrının sevgisinin bitmek tükenmek bilmeyen bir nehir gibi içimize akarak bizden de başkalarına yöneldiğini hayal edin. Sevgi kaynağı O'dur ve bizler ise Onun sevgisini iletenleriz. Karşılaştığımız insanlar ise buna ulaşanlardır ki - bu kişiler çok büyük olasılıkla hiç karşılaşmadıkları kalitede bir sevgi tadacaklar.

Başkalarını sevmek doğrudan Tanrı'nın kendisinden gelen, bize verilmiş bir ayrıcalık ve sorumluluktur.

12 Gün: Kendimizi Sevmek